مجلس، دانشگاه آزاد و دزدي در روز روشن!

روز يكشنبه خبر راي دادگاهي در مورد نقض حكم شواي عالي انقلاب فرهنگي و پس از آن حركت مجلس در تصويب مصوبه اي در خارج از حيطه وظايف خود و در تقابل عملي با حكم شوراي عالي انقلاب فرهنگي كه عملا منجر به  مادام العمر شدن رياست دانشگاه آزاد و از كنترل خارج شدن آن مي شد، موجي از خشم، نفرت و انزجار را سبب شد. اگر ميخواهيد علت غيرقانوني بودن حركت دادگاهي شگفت انگيز كه به طرفه العيني تشكيل شده و در سيستم فوق العاده چابك قضايي ما !!! با اين سرعت حكم صادر مي كند را  بدانيد و يا اگر ميخواهيد علت غيرقانوني بودن حركت مجلس را بدانيد مي توانيد اين مطالب را بخوانيد (1 – 2 – 3 – 4  ) كه سخن ما در مورد دلايل خطا بودن اين حركات نيست كه درك آن ها چندان دشوار نيست و در اين مورد نيز سخن بسيار رفته است. سخن در مورد جاسبي و امپراطوري دانشگاه آزاد نيست كه آن نيز براي بسياري شناخته شده است. چه كسي فيلم وحشي گري هاي عمال دانشگاه آزاد را نديده است؟ چه كسي قداره كشي شعبان بي مخ هايي را كه به منتقدان دانشگاه آزاد در محافل و مجالس مي تازند و دانشجويان و ساير منتقدين را ضرب و شتم مي كنند نديده است؟ چه كسي پول هاي ميلياردي ملت را كه آقايان حيف و ميل مي كنند نديده است؟ چه كسي فساد مدارك از توليد به مصرف آقايان را نمي داند؟ چه كسي از آه و ناله دانشجويان مظلوم دانشگاه آزاد خبر ندارد؟ چه كسي نامه كمك مالي آقايان به فتنه گران آن هم از پول هاي گزافي كه ماحصل زحمات مردمان سخت كوش و نجيب اين ملت است را نديده است؟ چه كسي خروج يكي از مهمترين متهمان فتنه اخير در پوشش اين دانشگاه را نديده است؟ ...
 سخن حتي درباره دفاع و تقلاي آقايان براي حفظ دانشگاه آزاد و همراهي برخي با آنان نيست. بلكه سخن در باب نوع عمل است، در باب ظاهر عمل است، در باب چيزي است كه آن را دزدي در روز روشن مي نامند، در باب چيزي است كه‌آن را وقاحت مي نامند، در باب چيزي است كه آن را پشت پا زدن به ملت مي نامند، در باب چيزي است كه آن را درد مي نامند ....
دادگاهي سر بر مي آورد و به ناگاه در مسئله اي كه حتي نزديك به اختياراتش نيست نظر مي دهد. آن هم نه در مورد مسئله اي بي اهميت كه در باب مسئله اي ملي و اين سوال به ذهن مي ماند كه آيا دادگاهي مي تواند چنين پرونده اي را پيگيري كند در حاليكه رده هاي بالاي اين قوه از آن بي خبر بمانند؟ و صد البته هنوز به رئيس حكيم اين قوه اميدهاي بسيار است و دشواري هاي كار او بر ما روشن.
مجلس به اصطلاح اصول گرا هم لكه اي ننگين در كارنامه خود به جاي گذاشت. مدت ها تلاش دانشجويان و دلسوزان را، فرياد دانشجويان مظلوم دانشگاه آزاد را، فساد امپراطوري دانشگاه آزاد را، آقايان به اصطلاح نماينده ملت ناديده گرفتند، در مقابل وضوح قانون ايستادند و برخلاف نص دستورات امام و رهبري قانوني تصويب كردند در تعارض با مصوبه شوراي عالي انقلاب فرهنگي كه به مثابه حكم رهبري است، آن هم نه مخفيانه، نه سياستمدارانه، كه روشن و آشكار. و مگر اين روزها چقدر كيف هاي انگليسي با ارزش و قدر تمندند؟ 

چرا آقايان چنين كردند؟ بگزاريد در اين باب سخني گفته نشود كه كم و بيش مي دانند و شايد سهو نوشتار اتهامي نا به جا به ذهن متبادر كند و ما فردا پاسخگو ...
اما هر چه باشد حالا بهتر مي فهمم درد دل هاي رسايي ها و كوچك زاده ها و بسياري ديگر را در جلسات خصوصي و عمومي از مجلسي كه مثلا اصول گرا ميخوانندش. بهتر ميفهمم كه چرا عليرغم اصرار برخي، قانون بررسي مدارك تحصيلي بي سر و صدا به حاشيه مي رود. حالا بهتر ميفهمم چرا مدرك تحصيلي مورد دار فقط براي "از آقايان بريده هايي" چون مرحوم كردان بد است. بهتر ميفهمم چرا عليرغم اصرار رئيس جمهور قانون از كجا آورده اي را برخي دوست ندارند. حالا بهتر ميفهمم ....
حالا بهتر ميفهمم كه چرا احمدي نژاد در باب مبارزه با مفاسد و اداره مملكت به برخي آقايان "وقعي نمينهد"، چرا مجبور مي شود آن گونه در مناظرات فرياد بزند، چرا آن گونه در فيلم منتشر شده با درد از اجبار به سكوت در مقابل دانشگاه آزاد در آن مقطع، براي حفظ مصالح كشور سخن مي گويد ...
و حالا دلم مي گيرد، براي آقا، هم او كه سال ها فرياد زد و تلاش كرد و اگر اكنون حركتي ميبينيم، به آنجا ميرسيم كه امثال دانشگاه آزاد كارشان به اتمام نزديك شود، مردم به مسير عدالت طلبي در مي آيند، همه از ارشاد و رهبري اوست و از پايداري و حمايت اوست كه ملت مي توانند در مقابل حلقه هاي قدرت بايستند ...
و حالا بايد فرياد بزنيم، بلند، رسا، با عمل، با نوشته،‌ با هر آن چه مي توانيم، ... بايد بشكنيم، حلقه هاي قدرت را، حلقه هاي فساد را، ... بشكنيم بت ها را، بت هاي كوچك را، بت هاي بزرگ را .... 

نگران مردم هستند؟

ميرحسين موسوي و مهدي كروبي در بيانيه اي اعلام كردند كه براي حفظ جان و اموال مردم از برگزاري راهپيمايي 22 خرداد منصرف شده اند. باور اين سخنان اما، دشوار بلكه غير ممكن است. در روزهايي نه چندان دور، آن زمان كه آقايان مست و مغرور در جمع هوادارانشان در خيابان هاي تهران هل من مبارز سر مي دادند، آن چه كمترين اهميت را داشت جان و مال و ناموس مردم بود كه آقايان در جمع دشمنان اسلام و انقلاب " تعاونو علي الاثم و العدوان " بودند. اگر آقايان به جان و مال مردم اهميت مي دادند هنگامي كه گروهك تروريستي منافقين و برخي گروه هاي وحشي صفت ديگر حمايت خود را از آنان اعلام كردند و آن زمان كه نشانه هايي غيرقابل انكار از حضور آنان در خيابان هاي تهران مشاهده مي شد از آنان ابراز برائت مي كردند. آن دم كه گروهي – به شواهد فيلم هاي متعدد – سلاح در دست به اسلحه خانه اي در تهران يورش بردند، مادر و دختري را در آغوش هم به شهادت رساندند و مسلح در خيابان هاي تهرا ن جولان دادند ، آنان را محكوم كرده و هوادارانشان را به دوري از آنان دعوت مي كردند نه آن كه براي متعديان به جان و مال و ناموس مردم اشك بريزند و همنوا با دشمنان ديرين اين مملكت وامصيبتا سر دهند. اگر آقايان براي مردم ارزشي قائل بودند هتك كنندگان روز عاشورا و تعدي كننذگان به اموال مردم در آن روز را ملت خداجو نمي ناميدند. اگر آقايان براي جان و مال و ناموس مردم نجيب اين خاك ارزشي قائل بودند، اعدام چند عضو گروهك جنايتكار پژاك را كه چند سال پيش از اين دستگير شده بودند را به اميد دست يافتن به اهداف پست خود محكوم نمي كردند.

اصلا بر فرض محال كه دروغ هاي بي شرمانه آقايان در مورد برخورد حكومت با طرفدارانشان راست باشد - كه نيست - ، جان و مال طرفدارانشان، 13 آبان مهم نبود؟ 16 آذر مهم نبود؟ روز قدس مهم نبود؟ چهارشنبه سوري مهم نبود؟ روز عاشورا جان و مال پست طينتاني كه حرمت امام ما را نگاه نداشتند برايشان مهم نبود كه صد البته بهترين پشتيبان آقايان همانانند. اصلا مگر جمع اندك باقي مانده براي آقايان چقدر بود كه كسي بخواهد با آنان بخورد كند؟ 13 آبان چقدر بودند و چه شد؟ 16 آذر چقدر بودند و چه شد؟ چهارشنبه سوري چقدر بودند و چه شد؟ 22 بهمن چقدر بودند و چه شد؟ روز عاشورا چقدر بودند و چه شد؟ كه اين كف روي آب به تعبير قرآن كريم فيذهب جفائا ...

واقعيت آن است كه 9 دي و 22 بهمن و سرانجام 14 خرداد به آقايان نشان داد آنجا كه سخن از مردم است جز نفرت و خشم از سوي مردم چيز ديگري نثارشان نخواهد شد. آقايان مدت هاست دريافته اند كه ديگر بين ملت جايگاهي ندارند. اينك يا بايد مرگ سياسي خود را بپذيرند كه نه شجاعت آن را دارند و نه سنت الهي در سقوط ظالمان و خائنين و گنهكاران چنين است و يا اين كه بايد به دنبال راهي براي بقاي راه سقوط خود باشند كه چنين نيز مي كنند.

در اين حال تلاش براي حضور در كف خيابان ها براي آقايان جز ضرر و زيان سودي نداشت چرا كه تنها ريزش شديد طرفدارانشان به چشم مي آمد و سيل خروشان مردم معترض به آنان، و اين واقعيت در روز عاشورا، 22 بهمن، 14 خرداد و حضور آنان در برخي اجتماعات، بسيار به چشم آمده است و از اين رو راهپيمايي در 22 خرداد نه تنها براي آنان سودي به همراه نمي آورد، بلكه بواسطه اهميت اين روز براي آنان، شكست شان نمود بسيار بيشتري پيدا مي كرد.

آقايان ديگر فهميده اند كه به جاي پيروزي بايد براي بقا بجنگند و مهلك ترين سم براي بقاي آنان روشن شدن ميزان حمايت مردمي از آنان است كه ديگر از آن چيزي باقي نمانده است. از همين روست كه دروغي بر مجموعه دروغ هايشان افزودند كه ما نگران جان و مال مردم هستيم و در اين راه از مخالفانشان تمسخر و از اندك طرفدارانشان ناسزا و خشم نصيب شان شد.

حالا آقايان به اميد آتش توپخانه رسانه اي هستند كه دشمنان اين ملت سخاوتمندانه در اختيارشان نهاده اند تا در كنار حمايت هاي بيگانگان نظير آن چه هيلاري كلينتون در جريان تحريم هاي جديد ايران به آن اشاره كرد و برخي لابي هاي سياسي در داخل بتوانند خود را به عنوان بازيگري در عرصه سياسي حفظ كنند تا شايد فردا روزي باز در بازي جرياني ديگر قرار گيرند و نقشي بيافرينند...

چرا مردم را نمي بينند؟

14 خرداد 89، قريب به 2 ميليون قلب عاشق به شوق تجديد عهد با حضرت روح ا... ترك خانه وكاشانه كردند و به سمت مزارش شتافتند و بزرگترين نماز جمعه تاريخ را به امامت نايب بر حقش به جاي آوردند و اين ها همه از سر قدرشناسي، كه نه، از سر عشقي بود كه دم مسيحايي او در رگ هاي اين مملكت جاري كرد كه عشق به خميني عشق به تمام خوبي هاست. و هم اينان آن دم كه سيد حسن خميني پشت تريبون قرار گرفت نداي اعتراض به فتنه گران را سر دادند و عليرغم ميل برخي، همانگونه كه در فيلم هاي متعدد از خارج از مرقد امام نشان داده شده است جمعيت بر اين فرياد خود يكپارچه بودند و اگر اين گونه به ماجرا نگاه كني قول آنان كه بانگ ملت را توهين به امام قلمداد كردند را بي اساس خواهي يافت كه جمع نقيضين است و مگر مي شود كه انبوهي به شوق گراميداشت حضرتش ترك خانه و كاشانه كنند ولي چون به آنجا رسند عملي انجام دهند كه توهين به اوست؟ و اين بصيرت ملت را مي رساند كه در تقابل خط امام و نسب امام، راه و انديشه او را بر ميگزينند و در سالگرد او افكار و منش او را زنده نگه مي دارند نه نسب و خانواده اش را.

بسيار گفتند كه آن چه بر سيد حسن گذشت نتيجه رفتار هاي خود او بود، اما سوالي كه به ذهن متبادر مي شود اين است كه آيا سيد حسن و ديگراني چون ميرحسين موسوي و شيخ مهدي كروبي و هاشمي رفسنجاني و... نتيجه اين اعمال را نمي توانستند حدس بزنند و اگر نمي توانستند چرا؟

آيا سيد حسن خميني نداي ولي زمان و امت روح ا... در 9 دي و 22 بهمن را نمي شنود و نمي داند عاقبت دم خور شدن با فتنه گران اينچنين است و اگر نمي داند، چرا؟ آيا زهرا رهنورد و ميرحسين موسوي نمي دانند كه شعور مردم لرستان بيش از آن است كه بنا به امر ملوكانه جناب موسوي كه من داماد شما هستم به ايشان راي ندهند؟ آيا برخي نمي دانستند كه نتيجه نوشتن نامه بي ادبانه به رهبري آن طرد شدگي و خواري است كه ديدند؟ آيا شيخ ساده لوح نمي دانست مردمي كه بهترين جوانانشان را براي اين انقلاب و مملكت فدا كرده اند، آبروي آن را چون ناموسشان مي دانند؟ آيا نمي دانستند ...؟ و اگر نمي دانستند چرا؟ شايد براي اين سوال جواب بسيار باشد، كه خطاي تحليل داشتند و يا اطلاعات غلط به آنان دادند و ... اما بر اين باورم كه در سخنان 13 خرداد، زهرا اشراقي، كه ابتدا همسر محمد رضا خاتمي است و سپس نوه امام، مي توان جوابي بهتر يافت.

ايشان در مصاحبه اي كه سايت جماران آن را منتشر كرد ابتدا در مورد همسر بزرگوار حضرت امام – كه خداوند او را بيامرزد و روحش را در كنار حضرت روح ا... قرين آرامش سازد كه ياري وفادار براي ايشان بود – گفته بودند كه " ... خانم خیلی نقش داشتند. زیرا ایشان از یک خانواده روشنفکر اشرافی بودند، بنابراین تأثیر خودشان را روی فرزندان داشتند و دامادهایشان هم روشنفکر بودند ..." و پيش از آن نيز گفته بودند " اگر امام از روحانیون دیگر کمی روشنفکرتر بودند به خاطر تأثیر خانواده بوده است". كافيست كسي كمي با افكار حضرتش آشنا باشد تا با شنيدن اين جملات ياد نداي دردمندانه او بيافتد كه مي گفت "ما مظلومين هميشه تاريخ، محرومان و پا برهنگانيم" و چون به اينجا رسيد حيرت زده بنگرد كه چگونه مي توان افكار چنين امامي را ريشه دار در اشرافيت خانوادگي تحليل كرد؟ و ياد اين جمله بيافتيم كه مي گفت "تمام روشنفکرها و تمام غربزده ها و تمام قدرتمندها اگر جمع بشوند نمی توانند یک 15 خرداد ایجاد کنند" و اين كه "امروز زمانی است که ملتها چراغ راه روشنفکران شوند و آنها را از خودباختگی و زبونی در مقابل شرق و غرب نجات دهند که امروز روز حرکت ملتهاست و آنان هادی هدایت کنندگان تاکنونند." و حيرت زده ميمانيم كه مگر مي شود كسي ادعاي شناخت امام و اين سخنانش را داشته باشد و آن گاه اينگونه امام را متاثر از روشنفكري بدانند كه البته در جامعه ما تعريف آن روشن است.

آري، زماني كه حلقه هاي بسته و سياستمداري و تمايلات شخصي و ساير اسرار مگو بشود ارزش، بايد هم سخن ولي نعمتان جامعه را نشنيد حتي اگر به بلنداي شكوه 9 دي و 22 بهمن باشد و با فتنه گران نشست و برخواست و به استقبال عقوبت شدگان نظام و خطا كاران رفت، چنان كه گويي نه ولايت فقيه ولايت رسول ا... است و نه مردم ولي نعمتان جامعه. زماني كه اشرافيت افتخار مي شود و برخي آقايان در محله با صفاي امام خشت خانه هاي اشرافي خود را روي هم مي گزارند، از كوخ ها به كاخ ها كوچ مي كنند و خلاصه تجمل و ثروت مي شود دغدغه آقايان و آقازاده ها و سايرين بايد هم انديشه هاي امامِ محروم و مستضعفِ پا برهنگان را برآمده از اشرافيت معرفي كرد و امامي الهي و متكي به ذات باريتعالي را كه عمري روشنفكران غرب زده و شرق زده را شماتت مي كرد و از روشنفكران ناسزا شنيد و دشمني ديد را مديون روشنفكران معرفي كرد.

و اينان بر سه شعبه اند كه يا از ياد امام نمي توانند بگذرند، يا از نام امام و يا از نان نام امام ...

آن چه خانم اشراقي گفتند را بسياري ديگر از آنان كه خود را يگانه ميراث داران امام مي دانند به زبان هاي مختلف گفته اند و يا در عمل به نمايش گذارده اند و چنين مي شود كه پابرهنگان و محرومان امام خود را دارند و برخي " معتمدان قوم، ياران امام" امام خود را.

و چنين مي شود كه در سالروز رحلتش هر گروهي امام خود را گرامي مي دارد ...

سيد حسن عزيز! هنوز بيست سال از رحلت امام گذشته است

خانواده امام همواره براي ما عزيزند و بلكه بيشتر، كه نور چشمند، چه آن كه مهر خميني كبير در رگ پير و جوان اين مملكت جاريست و مهر ما به خاندانش اقتضاي طبيعي اين عشق و احترام به خاندانش اقتضاي طبيعي قدرشناسي از ابر مرديست كه همه مديون اوييم. در اين ميان سيد حسن جاي خود را دارد، او فرزند احمد آقاست، كسي كه نامش و وجودش آنچنان ذوب در امام بود كه ملت نام او را نام خميني مي دانند و الحق كه شايسته چنين موقعيتي نيز بود. و اصلا سيد حسن نزد ما عزيز است چون نزد حضرت آقا گرامي است و مگر مي شود كه آقا به كسي چنين محبت كند و ما جز آن چه او مي كند بخواهيم؟ 

داستان سخنراني سيد حسن در مراسم ارتحال امام(ره) اما حكايت ديگريست. داستان را همه كم و بيش مي دانند، چون سيد حسن به جايگاه آمد جمعيت يكپارچه شعار شد كه مرگ بر موسوي و ... و البته كسي ايشان را خطاب قرار نداد اما عملا جمعيت اجازه سخن گفتن به ايشان ندادند، ايشان نيز ابتدا به اين امر بي توجهي نمودند، سپس از جمعيت درخواست سكوت كردند، سپس برآشفتند و ايشان را مورد نكوهش قرار دادند و سرانجام ناچار از پايان دادن به سخنان خود و ترك جايگاه شدند. در اين كه آيا اين حركت به صواب بود يا خير سخن بسيار است اما مهم تر آن كه گويي سيد حسن عزيز انتظار چنين چيزي را نداشته و بي توقعيشان شده است چنان كه چند بار در حين سخنراني در واكنش به سروصداي جمعيت با حالتي كنايه آميز بيان داشتند كه تازه 21 سال از ارتحال امام گدشته است و چنين مي توان برداشت كرد كه ايشان اين حركت را فراموش كردن امام و ناسپاسي نسبت به امام عزيز مي دانند چنان كه در جايي ديگر گفتند اينان عده اي معدودند و بسياري ديگر هستند كه ارادتمندان امام هستند و مخالف اين امر و خلاصه آن كه در مراسم سالگرد ارتحال امام چنين انتظاري را از پيروان حضرتش نداشتند. در پاسخ، سواي درست بودن يا نبودن اين حركت و زواياي آن بايد به ايشان عرض داشت كه اتفاقا به اين دليل كه هنوز فقط 21 سال از رحلت امام عزيز گذشته است بايست انتظار اين حركت را مي داشتند. هنوز انديشه و فرهنگي كه امام در اين مملكت بنياد نهادند در نزد اين مردم محفوظ است و مردم درس هاي اين عزيز فقيد را در خاطر دارند. با اين وصف ايشان انتظار داشتند مردم سكوت مرگبار و بي پايان ايشان در مقابل فتنه گران و مواضع دو پهلو را چگونه جواب دهندو از همه مهمتر حضور اخير ايشان سر ميز ميهماني سران منفور فتنه را چگونه پاسخ گويند؟ انتظار دارند پس از گذشت اين مدت طولاني و روشن شدن چهره پليد فتنه و فتنه گران حضور مجدد نزد اينان كه جز تاييد و حمايت از آنان معني ديگري ندارد را پيروان خميني چگونه پاسخ گويند؟ آيا پيروان خميني از آن عزيز از دست رفته نياموختند كه در راه اصول و آرمان هاي اسلام و انقلاب ملاحظه هيچ فرد و مقام و نسبي را نكنند؟ آنچه در حين سخنراني سيد حسن خميني رخ داد واكنشي طبيعي بود، كه اگر سيدحسن خميني از حق خود و حق امام در مقابل خائنين و اميدواركنندگان دشمنان بگذرد، مردم از حق امام بر گردنشان نخواهند گذشت. آري بيست سال بسيار زمان كمي است براي آن كه مردمي عهد امام و مراد خودشان را فراموش كنند. بيست سال براي فراموش كردن آن نداي مشفقانه كه مي گفت "...نگذاريد اين انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بيافتند" براي فراموش كردن آن ندا كه مي گفت: " ملاك حال فعلي افراد است" و براي فراموش كردن تمامي درس هاي "روح خدا در كالبد زمان" زمان كمي است.

سيد حسن عزيز است اما اسلام از او عزيز تر، سيد حسن عزيز است اما امام از او عزيز تر، سيد حسن عزيز است اما انقلاب و آبروي انقلاب عزيز تر، سيد حسن عزيز است اما اشك و قلب صدها مادر شهيد گمنام عزيز تر ...